🚆ठाणे - रत्नागिरी (कोकणकन्या)🌳☘️

साधारण 5 ते 6 वर्षांपूर्वीची गोष्ट, या उन्हाळ्यात कोकण ट्रिप प्लॅन केली होती. रिझर्वेशन सुद्धा झालं होतं पण माझ्या परीक्षेचा एक पेपर लांबला आणि बरोबर ज्या तारखेच रिझर्व्हेशन केलं होतं त्याच्या दुसऱ्या दिवशी माझा पेपर असल्याने मला थांबणं भाग पडलं. म्हणून आई बाबा आणि बाकीचे नातेवाईक ठरल्याप्रमाणे ठरल्या दिवशीच निघाले आणि दुसऱ्या दिवशी माझा पेपर झाला की मग रात्रीच्या कोकणकन्या एक्सप्रेसने मी येणार होतो. बाबांनी 2 tier AC च रिझर्वेशन केलं होतं पण 4 ते 5 W/L असल्याने रिझर्वेशन कन्फर्म होईल याची खात्री होती पण तरीही आयत्या वेळेला 1 ते 2 W/L होऊन पण रिझर्वेशन कन्फर्म झालं नाही. आता थांबणं शक्य नव्हतं कारण मुळातच परीक्षा असल्याने मला पोचायला एक दिवस उशीर झाला होता आणि त्यात आज जर ही ट्रेन सोडली असती तर 7 दिवसांच्या प्लॅन मध्ये 2 दिवस अजून वाया गेले असते. म्हणून मी एक्सप्रेसच साधं तिकीट काढून ट्रेनची वाट बघत बसलो.. रात्री 11.45 ला ट्रेन आली.. ट्रेन चा जनरल डबा खचाखच माणसांनी भरलेला पण माझ्यापुढे कुठलाच पर्याय नसल्याने थेट आत शिरलो. बाबांना फक्त ट्रेन मध्ये चढलोय इतकंच सांगण्यासाठी फोन केला आणि लगेच खिशात ठेवला कारण इतकी जबरदस्त गर्दी होती आणि त्यात उगाच रिस्क नको म्हणून मी फोन हाताळतच नव्हतो.. बरोबर 12 च्या सुमारास ट्रेन सुटली.. त्यानंतर जवळजवळ पुढचे 2 तास अत्यंत वाईट स्थितीत उभा होतो😅 शिरायला नसलेल्या ट्रेन मध्ये चढायला मिळून उभं राहता येणं हीच गम्मत होती.. आधीच जागा पटकावून बसलेले आणि खाली डब्यात जर एक नजर फिरवली तर यायच्या जायच्या वाटेत जागा मिळेल तिथे निवांत शरीर टाकून पहुडलेले. त्याच पहुडलेल्या लोकांमध्ये काहींच्या हातात सोन्याच्या अंगठ्या, गळ्यात चैन, शर्टच्या खिशात महागडे मोबाईल पण तरीही निश्चिंत झोपलेले बघून थोडं नवलच वाटलं.. कोकणला असं एकटयाने अशा पहिल्याच खेपेत ते सुद्धा जनरल डब्यात प्रवास करण्याची पहिली वेळ असल्याने मी फक्त निरीक्षण करत होतो. आम्हाला काही जणांना नीट धड उभं राहता येत नव्हतं पण दरवाज्यात 2 जण पिऊन मस्तपैकी आमच्या उताणे झाले होते आणि उभे असलेल्यांच्या पायावर रेलत होते.. सव्वा दोनच्या सुमारास माणगाव आलं आणि त्या लाईनला एकच सिग्नल असल्याने गाडी थांबली.. गाडी थांबली की आधीच 2 तास उभे राहिल्याने तशाच परिस्थितीत उभं राहणं अजून कठीण होतं.. मग मी आणि माझ्या वयाचा अजून एक तरुण मुलगा होता त्याने त्या दरवाज्यात पिऊन पडलेल्यांना आवाज करून आतल्या बाजूस सरकण्यास सांगितले आणि दरवाज्यात बसण्यासाठी अखेर जागा मिळवली.. कारण त्या डब्याची एकंदर रचना पाहता जागा मिळेल तिथे लोक बसत होते.. त्या मुलाला सुद्धा माझ्याप्रमाणेच रत्नागिरीला उतरायचं होतं. माणगावला सव्वा दोन ला पोचलेली ट्रेन पाऊण तास झाला तरी तिथेच उभी होती. काय प्रॉब्लेम झाला म्हणून सहज तो मुलगा खाली उतरला.. तो उभा होता तिथून जवळच थोड्या अंतरावर इतक्या अंधारात सुद्धा मला काहीतरी चमकताना आणि वळवळताना दिसलं.. तत्क्षणी लक्षात आलं आणि मी त्याला म्हणालो लगेच गाडीत चढ.. ब-यापैकी लांब आणि मोठं जनावर होतं ते, तो सुद्धा मला मुळीच विचार न करता लगेच गाडीत चढला आणि मला थँक्स म्हणाला.. अखेर 3 वाजता गाडी सुटली.. त्यानंतर जो प्रवास सुरू झाला तो आयुष्यात विसरू शकत नाही.. चांदणं चंद्राच्या त्या प्रकाशात मस्तपैकी कोकणच दर्शन मला घडत होतं. तो मुलगा सुद्धा मूळचा कोकणचा असल्याने तिथली माहिती सांगत होता. तो मुलगा आणि त्याच्याबरोबर त्याचा छोटा भाचा सुद्धा होता जो आमच्या बरोबर मागे बसला होता. तो दादरला बहिणीच्या मुलाच्या बारश्यासाठी आलेला आणि आता परतीचा प्रवास.. नंतर एक एक करून चिपळूण, खेड अशी स्टेशन्स येत होती. प्रत्येक स्टेशनला 2 ते 3 माणसे चढायची आणि त्यांना आत जायला जागा करून देऊन आम्ही पुन्हा आमच्या ठरलेल्या जागेवर विराजमान व्हायचो.😃 रात्रीच्या अंधारात त्या कोकणच नयनरम्य दृश्य, नदीत पडलेला चंद्रप्रकाश बघून मला माझ्या गोव्याच्या भूमीत ही कविता आठवली.. आमच्या गप्पा तर नॉनस्टॉप सुरू होत्या त्यामुळे पेंग येणं आणि डुलकी लागणं शक्यच नव्हतं पण आम्ही दोघांनी आमचा दोघांचा एक हात बरोबर क्रॉसमध्ये एकमेकांच्या समोर दरवाज्याला घट्ट धरून बसलो होतो. चुकून दोघांनाही डुलकी लागली आणि कोणाचा बाहेरच्या बाजूस चुकून तोल गेला तर एकमेकांच्या हाताचा अडसर मध्ये येईल. अखेर सकाळ झाली आणि 6 वाजता संगमेश्वर आलं. पहाट-सकाळच्या वेळी कोकणच ते दृश्य अजूनच मनमोहक वाटत होतं.. असा प्रवास आणि या नवीन ओळख झालेल्या मित्राचा अवघ्या काही तासांचा सहवास तर मला त्या 2 tier AC Coach मध्ये अनुभवायलाच मिळाला नसता यामुळे मला जास्त बरं वाटत होतं.. 6.30 वाजता रत्नागिरी आलं आणि हँडशेक करत एकमेकांना बाय म्हणून आपापल्या वाटेने मार्गस्थ झालो.. सहवास तर आयुष्यामध्ये अनेक लोकांचा लाभला.. लिहायचं म्हटलं तर अशा कितीतरी आठवणी आणि माणसे जी आयुष्यात जोडली गेली आहेत व जी अजूनही संपर्कात आहेत त्यांच्याबद्दल सुद्धा लिहिता आलं असतं.. पण कोकणकन्या एक्सप्रेस मध्ये नव्याने ओळख झालेल्या एका मित्राचा ज्याचं नाव सुद्धा मला माहित नव्हतं आणि त्या दुर्मिळ प्रवासात लाभलेला फक्त 2 ते 3 तासांचा सहवास आपल्या आयुष्यात स्मृती आणि एक मोठी आठवण निर्माण करतो.. जर तो मुलगा भेटला नसता तर इतर प्रवासाप्रमाणेच साधारण असलेला आणि रिझर्वेशन कॅन्सल झाल्याने माझ्यासाठी अगोदरच रटाळ असलेला प्रवास इतका सुखावणारा ठरूच शकला नसता.. सध्या आपल्या गृप वर माणूस ही संकल्पना सुरू आहे आणि त्या निमित्ताने आयुष्यात भेटलेल्या अशा साधारण पण विलक्षण माणसांची तसेच काही क्षण त्यांच्यामुळे लाभलेल्या सहवासाची ही एक आठवण😊🌳🌝🌊🚆

©® - आनंद लेले...✒️