माणस आपल्यातून अचानक क्षय पावत आहेत...

नमस्कार मंडळी, आज मी बरेच दिवसांनी माझ्या ब्लॉगच्या माध्यमातून आपल्या सर्वांच्या भेटीला आलो आहे..

जगाच्या अंतानंतर सुद्धा अक्षय्य अशी एकच गोष्ट आहे ती म्हणजे परमात्मा.. याच जाणिवेसहीत सर्वांना अक्षय्य तृतीयेच्या अनेक शुभेच्छा.. साढ़ेतीन मुहूर्तापैकी एक असणा-या या मुहूर्ताच औचित्य साधून मी आज आपल्यासमोर अक्षय्य आणि क्षय यांमधील फरक आपल्या सगळ्यांसमोर मांडण्यासाठी आज एक नवीन ब्लॉग पोस्ट घेऊन आलो आहे..


श्रीकर आणि परितोष हे दोघ खूप चांगले मित्र होते. अगदी लंगोटीयारच म्हणा, इतकी घट्ट मैत्री की इतरांना ही हेवा वाटावा. पण अचानक क़ाय झाले माहित नाही.. कुठल्या तरी छोट्याशा कारणावरुन त्यांच्यात दुरावा निर्माण झाला आणि तो इतका की श्रीकर परितोष चे तोंड़ पाहण्यासाठी सुद्धा तयार नव्हता.. परितोष ला खूप वाटायच की हा दुरावा संपावा त्यासाठी त्याने आटोकाट प्रयत्न केले पण झाल उलटच.. दुरावा अजून च वाढत गेला. आणि एके दिवशी परितोष त्याच्या जिवलग मित्राला सोडून गेला तो ही कायमचाच...


निषाद आणि त्याचा मित्रसमूह.. अतिशय सुंदर असा हा गृप. कुठलाही प्लान ठरला की हा प्रत्येक प्लान मध्ये पुढे असणार.. मित्रभेटीचा असा एक ही प्लान नाही ज्यात निषाद नाही.. पण या निषाद ला सतत एकच खंत वाटायची की प्लान तर ठरतो पण गृपमधील सगळेच जण ठरल्या दिवशी येतात असा एक ही प्लान successful होत नाही.. सगळे जण एकत्र यावेत यासाठी तो अफाट कष्ट घ्यायचा. पण प्रत्येक जण आपल्या रूटीन मध्ये बिझी असल्याने थोड़ी टाळमटाळ करायचे आणि यायचे नाही..  एके दिवशी निषाद च्या निधनाची बातमी कानावर पडली आणि सर्वांनाच भयंकर विषाद झाला.. त्या दिवशी त्याच शेवटच दर्शन घ्यायला गृपमधील सगळेच जण त्याच्या घरी एकत्र आले पण हे पाहायला निषाद होताच कुठे!


वरील दोन्हीं गोष्टी या जरी कल्पनाविलासावर आधारित असल्या तरी त्या सांगण्यामागच तात्पर्य हे आहे की अशा घटना आपल्या आयुष्यात कधी ना कधीतरी घडतच असतात. सोशल मीडियाची चटक ही जरी आपल्याला आपल्या सर्व आप्त जिवलग, नातेवाईक आणि मित्र यांच्याजवळ पोचवत असली तरी त्यांच्यातील कोणा एकाची आयुष्यातली अचानक exit ही आपल्या मनाला चटका लावणारी असते.. अरे हा अचानक कसा क़ाय गेला😳कालच तर भेटला होता मला, व्यवस्थित बोलला पण माझ्याशी... अशा अचानक घटनांनी आपल्या हदयात चर्र होत.. आपण माणस आहोत, जगात असणा-या प्रत्येक गोष्टीचा कधी ना कधीतरी क्षय हा होतोच.. आपण अक्षय्य नाही आहोत..  जरा आठवा, एके काळी आपला अतिशय जिवलग असलेला मित्र जो फ़क्त काही कारणपरत्वे आपल्याशी बोलत नाही.. त्याला शेवटचा मेसेज कधी केलेला, आठवा जरा...  आपल्यापासून लांब राहणारी आपली आत्या जिच्याशी घरगुती मतभेदांमुळे आपल्या वडिलांच आणि तीच पटत नाही तिच्याशी आपण शेवटच फोन वर कधी बोललो आहोत आठवा जरा... या आणि अशा अनेक घटना आहेत.. मला मान्य आहे की आपण संत नाही आहोत की सगळ्या गोष्टी विसरून जाऊन आपल्याशी निगडित सर्व चुकीच्या मंडळीना आपण माफ करावं. पण आपल्या कुठल्याही भले ते मैत्रीच असो, नातेवाईकांच असो किंवा मग कौटुंबिक असो अशा नात्यात विनाकारण दुरावा आलेला आहे. मग तो पीढिजात का असेना, तो संपविण्याचा निदान प्रयत्न तर करून पहा... कारण आपण या जगात येताना आपल्यासोबत अमृतकुंभ किंवा संजीवनी घेऊन नाही आलो आहोत.. किंवा आपल्यातील प्रत्येक जण हा दीर्घायुषी असेल च अस नाही.. आयुष्य हे बिग बॉस च्या घरासारख आहे, प्रत्येकालाच वाटत की आपण 100 दिवस या घरात राहाव, पण ते शक्य नाही.. कारण आपण एकत्र एकाच आभाळाखाली राहत असलो तरी नियतीकड़ून आपण प्रत्येकजण एक वेगळा कौल घेऊन आलो आहोत. प्रत्येक जण आपल्याच Time Zone मध्ये प्रवास करतो आहे.. आपल्यातील काही हे दीर्घायुषी उपमन्यु आहेत तर काही अल्पायुषि अभिमन्यू.. पण चिरंजीवी किंवा मनू हे कोणीच नाही.. त्यामुळे आपण सर्वानी जपल पाहिजे. कारण काल-परवापर्यंत आपल्यात असणा-या माणसांचा आज आपल्यातून अचानक क्षय होत आहे, ती नाहीशी होत आहेत ती सुद्धा कायमचीच... या सगळ्यांच आपण भान ठेवायला हवं.


धन्यवाद!

©कु. आनंद लेले