अशी व्हावी पंढरीची वारी, जी जन्म-मरण फे-यातून तारी

खरोखरच पंढरीची वारी ही अध्यात्माच विद्यापीठ च आहे. 700 वर्षाहूंन सुद्धा अधिक वर्षे लोक आध्यात्मिक प्रगति व्हावी म्हणून पंढरीच्या वारीला जात आहेत. ही वारी जरी परमार्थाच प्रतीक असली तरी प्रपंच आणि परमार्थ याची सांगड घालणारी आहे. प्रपंचात राहत असताना आपण कसे वागावे याचे दाखले जणू आपल्याला या वारीतून मिळतात.  कॉर्पोरेट लेवल वर मैनेजमेंट ची बरीच मूल तत्वे ही वारी आपणास शिकवते. वर्षानुवर्षे त्याच शिस्तीत, मग कितीही पाऊस असो वा ऊन, न थकता आणि न चुकता हे वारकरी पंढरीला जातात. यातून ही वारी आपणास शिस्त आणि नियमितपणा शिकवते. वारी ही पायी करायची असल्याने ती सुरु झाल्यावर पूर्ण व्हायला कमीत कमी 20 ते 21 दिवस लागतात. पण बरोबर देवशयनी एकादशीच्या आदल्या दिवशी सगळे वारकरी पंढरीला पोहोचतात. ह्यातून ही वारी आपल्याला वेळेचे व्यवस्थापन शिकवते. वारी चालू असताना एका वेळेला हजारो ते लाखो वारकरी प्रवास करत असतात पण त्यांची लय ठरलेली असते.
इतके त्यांचा समन्वय असतो. पंढरीच्या वारीमुळे कुठेही ट्रैफिक जाम झालाय अस आजतागयत कधीही आपण ऐकल नसेल. इतक त्यांच संधान हे परमेश्वराशी जोड़ल असताना देखील ते कुठलाही नियम मोडत नाहीत.  


पंढरीची वारी म्हणजे भक्ति, अध्यात्म आणि कर्मयोग यांचा त्रिवेणी संगम च जणू. आपण आपल्या वास्तविक जगात कितीही शिकलेले असो, मोठ्या हुद्यावर काम करत असतो त्यामुळे समाजात आपल्या प्रत्येकाची एक प्रतिष्ठा आणि नावलौकिक असतो.. त्याला अनुसरूनच आपण वागत असतो.. पण इथे अस काहीच नसत.. एकदा का तुम्ही वारीत सामील झालात,मग तिथे मोठ्यातला मोठा माणूस असो वा लहानातला लहान असो, सगळे सारखेच.. इथे परस्परात कुठल्याही प्रकारचा भेदभाव नसतो. सर्वजण फ़क्त त्या विठ्ठलाची लेकरे..😊 म्हणजे प्रापंचिक आयुष्यात वावरताना ही आपण भौतिक जीवनात ही जी तात्पुरति सोंग घेऊन वावरत असतो त्याचा विसर आपल्याला या वारीत पडतो. थोडक्यात सांगायचं झाल तर बुद्धिबळाच्या पटलावर राजा, वजीर, प्याद या प्रत्येकाच स्थान वेगळ असत पण एकदा का ते डब्यात भरले की त्यांचे महत्व संपते. तसच काहीस आहे या वारीच..


परमार्थ, अध्यात्म तसेच वारी या गोष्टी ज्यांना सोप्या वाटतात तितक्या सोप्या त्या खरच नाहीयेत.  काही संतांनी भाजीपाला पिकवता पिकवता देवाच नाव घेऊन त्यांचा परमार्थ साधला असला तरीही परमार्थ हा काही बाजारचा भाजीपाला नव्हे.. परमार्थ म्हणजे "चणे खावे लोखंडाचे, तेव्हा ब्रह्मपदी नाचे" पण जर तो विट्ठलाच्या नाम घेत जर केला तर मग परमार्थ आणि वारी दोन्ही त्याच्या कृपेने सोप्प होईल आणि "ब्रह्मानंदी लागे टाळी, कोण देहाते सांभाळी" अशी या देहाची अवस्था होते...



धन्यवाद!😊

कु. आनंद लेले.